Aanwerving van vliegeniers voor Turkije.
Een interview met eene Parijsche aviatrice.
Het was eene ware verrassing voor ons toen we gisteren-avond plotseling te staan kwamen tegenover eene Parijsche collega, tevens aviatrice, Mademoiselle Annie Pascal, blijkens haar naamkaartje, dat wij van haar ontvingen, journaliste. Echter behoort zij niet direct meer tot ons gilde en heeft zij van den hofstoet van de „Koningin der aarde" afscheid genomen, om te trachten zelf eene „Koningin der lucht" te worden. Mlle Pascal is in ons land geene onbekende en wij herinnerden ons, dat zij eene leerlinge geweest was op de Molenheide. Die herinnering echter bleek niet geheel juist - wie zal 't ons kwalijk nemen, waar zooveel aviatische feiten voortdurend de aandacht vragen - Mlle Pascal heeft wel het voornemen gehad, om daar de vliegkunst le leeren, doch toen haar gebleken was, dat een monteur kwade bedoelingen te haren opzichte en de machine koesterde, is zij op uitnoodiging van Jan Olieslagers naar St. Job in het Goor (Antwerpen) gekomen, waar zij tot een degelijke aviatrice is opgeleid. Haar naamkaartje vermeldt nu als haar woonplaats Parijs en verder „hangar St. Job in het Goor Anvers".
Zeer lang heeft deze ondernemende jonge dame ons onderhouden over de interessante vluchten, door haar alleen of in gezelschap van andere aviateurs ondernomen, en over de aviatiek in het algemeen. En merkwaardig is het met hoeveel waardeering over de collega's werd gesproken en welke sympathie voor elkander gevoeld wordt, vooral in geval van een of ander ongeval. Maar dit zijn de gevaren, die aan het beroep kleven, en die bijna in het geheel niet worden geteld.
Spreekt men er dan ook over, dan glijden de vliegmenschen er lichtjes overheen; dat is iets van absoluut ondergeschikt belang waaraan ze zelf niet denken. De wezenlijke aviateur wil steeds de sport hoog houden en Mlle Pascal verzekerde ons, dat daarom de werkelijk goede aviateurs wars zijn van alles wat naar louter reclamevluchten zweemt. Of de maatschappij „Aviator" dan ook wel die goede sportieve lui bereid zou vinden, om zich voor reclamevluchten beschikbaar te stellen, is een vraag, die Mlle Pascal ernstig betwijfelde. Verschillende interessante dingen heeft deze aviatrice-ex-journaliste (of heeft zij zich een ondeugend jokkentje veroorloofd en is zij nog journaliste?) niet bijzondere welwillendheid ons verteld, maar we zouden zeker tegen hare bedoeling handelen wanneer wij meer publiceerden omtrent dit gedeelte van ons onderhoud al kent ze het klappen van de zweep ook goed en weet ze, dat men aan journalisten niet te veel moet vertellen, dat men liever verzwegen wil zien.
Wat Mlle Pascal hier in Den Bosch kwam doen?
Dat was natuurlijk duidelijk. Uw 's-Hertogenbosch is plotseling vermaard geworden doordat het de geheele aviatische wereld en maar nog, in beroering heeft gebracht. Zij vertelde ons, dat ze vóór eenige dagen uit Holland naar Reims was teruggekeerd en op haar reis ook in Den Bosch was geweest, een feit welks juistheid ons bekend is. Toen zij in de Reimsche sportkringen kwam, stonden de collega's spoedig in een kringetje om haar heen om uit haren mond de oplossing van het toen nog altijd onopgelost raadsel van de annonce in de Aérophile te vernemen en toen zij verklaarde, dat zij er heusch niet meer van wist dan de anderen, wilde natuurlijk niemand dat gelooven. En toch had zij de waarheid gesproken en niet alleen zij, maar zoo goed als alle Bosschenaren waren mèt haar met de geheele geschiedenis onbekend, totdat zich plotseling de heer Blom als de nu veel besproken plaatser der annonce en bemiddelaar voor de Turksche regeering ontpopte. Toen de Fransche bladen meerdere bijzonderheden uit Den Bosch brachten, hebben eenige aviateurs aan Mademoiselle Pascal, die zelf ook zeer naar een aanstelling als militair vliegenierster verlangt, haar verzocht hier in Den Bosch zelf een onderzoek te gaan instellen, daar zij hier in onze stad meer bekend is. Aan dit verzoek heeft zij voldaan en zoo troffen we haar gisteravond ten huize van den heer Blom.
De zaken met den heer Blom waren reeds afgehandeld de onze ondeugende collega wilde ons wat plagen, omdat zij wèl inzage gekregen had van de documenten, die de heer Blom ons - wat zeer natuurlijk en begrijpelijk is - niet wilde toonen Maar.... evenmin als wij heeft zij dat gedaan gekregen als journaliste, doch als geïnteresseerde aviatrice!
Wat hare voornemens waren? vroegen we. „Ik wil beslist naar den oorlog", was haar kort en bondig antwoord, waaruit tevens hare wilskracht blijkt. „U gelooft toch niet, dat er voor ons daar meerdere gevaren zijn. Daar vliegen we hoog genoeg voor". Nu, wij hopen het voor haar, dat, zoo de Turksche regeering tot de aanstelling van vliegeniers mocht besluiten, zij ook moge laten gelden het „honneur aux dames'' en de dames zullen laten voorgaan. Van den Turk, die voor de vrouw een bijzondere voorliefde koestert, zou men 't mogen verwachten, al was 't alleen maar om haar, na hare verrichtingen in 's lands belang, een plaatsje te reserveeren... in een of anderen voornamen harem! Maar toch, we vreezen.
Wat zij als resultaat van de opdracht harer collega's kon mededeelen? Daarop werd door haar met alle beslistheid verklaard, dat het haar, na ernstig onderzoek en na de noodige documenten gezien te hebben, voorkomt, dat men hier heeft een bijzonder voordeelige aanbieding, door de Turksche regeering voor de aviatiek gedaan en zij heeft daarom ook geen oogenblik geaarzeld, om zich onmiddellijk beschikbaar te stellen aan de „Aviator" voor het meergemelde doel. Haar indruk is, dat de Turksche regeering absoluut vliegeniers wenscht, doch dat een spoedig en definitief besluit vertraagd wordt door en afhankelijk wordt gesteld van den financieelen toestand van Turkije. Mlle Pascal zal nu naar Berlijn vertrekken, waar zij zich nog van een nieuwe opdracht te kwijten heeft, waaromtrent spoedig meer zal bekend worden.
We dankten onze vriendelijke Parijsche ex-collega voor de welwillendheid waarmede zij, de vroegere interviewster, zich ditmaal zelf door ons had laten interviewen.
[...]
